www.fanieleni.fora.pl

anula

WWYYWWIIAADD ZZ EELLEENNII ccdd..
ŚŚppiieewwaamm oo ttyymm,, cczzyymm żżyyjjęę……
(Eleni Tzoka (czyt. Dzoka) urodziła się 27 kwietnia 1956 roku w Bielawie na Śląsku jako dziesiąte dziecko greckich emigrantów De-spiny i Peryklesa Milopulos. Wyszła za mąż za Fotisa Tzokasa, mając 20 lat. Ich jedyna córka, Afrodyta, zginęła w 1994 roku z rąk swojego byłego chłopaka Piotra)
Z Eleni - rozmawia s. Anna Czajkowska.
Wspomniała Pani, że rozmawiała z Bogiem nocami, zadawała Mu wiele pytań…, więc kim dla Pani jest Bóg?
Jest Kimś bardzo ważnym. Kiedyś ktoś mnie zapytał jak ja mogę wierzyć, skoro Pan Bóg wobec mnie okazał się tak niesprawiedliwy, bo dopuścił takie zło w moim życiu. Odpo-wiedziałam, że to nie Bóg jest niesprawiedliwy, ale człowiek. Bóg dał nam przykazania i zostawił nam wolność. Niestety człowiek może także czynić zło. Ludzie pytają - gdzie był Bóg w tym momencie? Wierzę, że Bóg był na pewno tam, gdzie trzeba. To człowiek zawinił. Najłatwiej jest w obliczu jakiejś tragedii zrzucić całą winę na Pana Boga, pytając: gdzie On był, gdy coś się działo? Takie uniewinnianie siebie przychodzi nam łatwo, a przecież Bóg daje nam nasze życie, abyśmy brali za nie odpowiedzialność również w trudnych doświadczeniach.
Tragedia związana ze śmiercią mojej córki nie zamknęła mnie na Boga, ale mogę powiedzieć, że właśnie bardzo rozwinęła mnie duchowo. Zawdzięczam to w dużej mierze wychowaniu w rodzinnym domu. Wiary uczyli mnie rodzice przez swoją postawę. Ta ich niełatwa codzienność, bo przecież wojna zmusiła ich do opuszczenia swojego domu i zamieszkania z dziećmi w obcym kraju; to zmaganie się z różnymi problemami, a przy tym brak z ich strony niezadowolenia czy narzekania były dowodem na to, że oni zawierzyli Bogu siebie i nas, że zaufali. Żyliśmy skromnie, ale mama mimo to dzieliła się zawsze z potrzebującymi tym, co miała. Uczyła nas rozumienia innych ludzi i wybaczania im tego, co uczynili źle – starała się zawsze ich wytłumaczyć.
Dzięki temu widzę Boga w innych ludziach, a szczególnie w tych, którzy są w jakiejś potrzebie. Na tyle, na ile mogę, dzielę się swoimi dobrami z dziećmi w domach dziecka, z osobami przebywa-jącymi w domach opieki czy w hospicjach, bo zdaję sobie sprawę z tego, że wiara wyraża się
w uczynkach. Nie wystarczy powiedzieć: wierzę. Trzeba jeszcze czynić dobro. I to dotyczy każ-dego z nas. Nie wszyscy musimy śpiewać. Wystarczy, że odwiedzimy kogoś samotnego, że po-święcimy czas osieroconemu dziecku. Każdy ma możliwość wyrażania swojej wiary w uczynkach miłości.
Przykład domu rodzinnego jest dla mnie fundamentem, na którym buduję własne życie. Jeżeli coś się w nim zawali, to zawsze mam do czego wrócić i budować na nowo.
Co Panią najbardziej zbliża do Boga?
Traktuję Boga jak Przyjaciela, który jest przy mnie realnie obecny. Dlatego po prostu z Nim rozmawiam. Nie tylko chodzi tutaj o uczestnictwo we Mszy św. czy odmawianie modlitw, których nauczyliśmy się w dzieciństwie, albo znaleźliśmy w modlitewniku. To jest i musi być, ale w moim życiu jest jeszcze ten inny rodzaj bliskości z Bogiem. Nawet, gdy jadę samochodem często nie włączam radia. Chcę trwać w ciszy, i mimo warkotu silnika, być z Panem Bogiem poprzez zwykłą rozmowę o moim życiu. Analizuję z Nim moje problemy, pytam: Panie Boże, co z tym zrobić? Zastanawiam się, co według Niego byłoby najlepsze w danej sytuacji… Ostatecznie jednak roz-wiązanie problemu Jemu zostawiam i naprawdę ile razy tak uczyniłam, zawsze otrzymałam od Niego pomoc. Zdarza się, że niekiedy w nocy jeszcze kotłują się myśli w głowie i nie mogę zasnąć. Wtedy mówię: Nie. Dłużej o tym nie myślę. Zostawiam to Tobie, Panie Boże. Może ranek będzie mądrzejszy. Zasypiam. A gdy budzę się rano już wiem, co robić – więc Duch Święty naprawdę działa.
Czy ma Pani jakąś ulubioną formę modlitwy?
Jest to nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Matka Boża jest takim punktem od-niesienia dla mojego życia. Ja też jestem matką i Ona jest moją Orędowniczką. Bardzo często do Niej się zwracam i proszę o pośrednictwo. Lubię, a nawet bardzo lubię nabożeństwa majowe. Natomiast w okresie Wielkiego Postu chętnie biorę udział w Gorzkich żalach. Uważam, że to nabożeństwo jest bardzo bliskie człowiekowi, jest w nim dużo refleksji nad tym, co najważniejsze w naszym życiu. Zastanawiamy się w nim nad sensem życia i nad sensem śmierci. Kocham Gorzkie żale.
Jak myśli Pani o wieczności, o odchodzeniu bliskich i swoim własnym?
Pierwszym momentem, w którym zetknęłam się ze śmiercią, było odejście naszej kochanej babci. Byłam wtedy dzieckiem i bardzo to przeżywałam. Nie mogłam się z tym pogodzić. Potem, już w dorosłym życiu straciłam tatę i dopiero wtedy po raz pierwszy zaczęłam analizować zagadnie-nie: życie-śmierć. Bardzo się nad tym zastanawiałam jak to się dzieje, że człowiek w pewnym momencie swojego życia umiera. Po dwóch latach zmarła moja mama, czyli kolejna osoba bliska. Po następnych dwóch latach Afrodytka i za rok odszedł szwagier - mąż mojej najstarszej siostry…
Muszę powiedzieć, że tak naprawdę nie boję się śmierci… To odchodzenie moich najbliższych sprawiło, że mimo bólu rozstania z nimi, pogodziłam się z nieuniknionym przemijaniem, którym naznaczone jest nasze życie.
Wierzę w życie wieczne. Jaki sens miałoby nasze życie tu na ziemi - to zmaganie się, cierpienie, trud - gdyby wszystko kończyło się wraz ze śmiercią? Po co to wszystko? Musi być życie wiecz-ne… My tu jesteśmy tylko na chwilę…
Czy i w jaki sposób doświadcza Pani relacji ze swoimi bliskimi zmarłymi, a przede wszystkim z nieżyjącą córką?
Przede wszystkim przez modlitwę, przez Msze święte w intencji bliskich zmarłych. Uważam, że trzeba się dużo modlić za zmarłych, żeby im tam było dobrze, żeby w pełni cieszyli się pokojem, żeby doświadczali łaski nieba. Chodzę też na cmentarz, na groby bliskich. Zaplam światełko, które w moim odczuciu jest wyrazem więzi z nimi. Czasami, tak zwyczajnie, stojąc nad grobem, roz-mawiam sobie z nimi.
Poza tym w kontakcie ze zmarłymi wydaje mi się ważne, żeby nie chować zdjęć czy filmów. Niekiedy osoby, które odwiedzają mnie w moim domu dziwią się jak ja mogę patrzeć na zdjęcia Afrodytki - mam tych zdjęć dosyć dużo. Odpowiadam wtedy, że one pozwalają mi na normalną relację do córki. Przecież ona żyje i nadal ma miejsce w tym domu. Przechodząc, rzucam okiem na to czy inne zdjęcie, zauważam, że ładnie wyszła, albo przypominam sobie okoliczności, w których akurat to zdjęcie było zrobione i idę do swoich zajęć. Nie wyobrażam sobie, żeby było inaczej. Te fotografie są częścią domu, w którym razem mieszkałyśmy. Ich widok nie sprawia mi bólu. Wręcz przeciwnie: bolałoby mnie, gdybym musiała je schować…
Nauczyłam się żyć z Afrodytką, której już nie ma, ale przecież tak naprawdę – jak mówi nam nasza wiara – nadal jest. Nie ma jej tylko fizycznie, ale duchowo wiąż istnieje… Kilka dni po śmierci pojawiała się w moich snach, ale potem już nie… Widocznie jest jej dobrze po tamtej stronie życia.
Wygląda Pani na osobę szczęśliwą. Czym dla Pani jest szczęście i czy sądzi Pani, że można być szczęśliwym mimo bolesnych rozstań, doświadczanych trudów, tragedii i cierpień?
Tak, tak – jestem osobą szczęśliwą, choć wiele razy spotykam się, ze zdziwieniem ludzi, którzy mnie pytają: jak można być szczęśliwym po takiej tragedii?
Dla mnie szczęściem jest moje życie, bliskość przyjaciół, praca – że mogę wyjść i śpiewać dla ludzi. Również i to, że przeżyłam tragedię, która mnie duchowo bardzo rozwinęła, która po-zwoliła mi zrozumieć czym jest nasze życie i czym powinniśmy się cieszyć. Doświadczyłam cierpienia, które nauczyło mnie, że trzeba cenić chwilę obecną, być życzliwym, obdarzać innych uśmiechem mimo różnych życiowych nieszczęść, bo przecież już jutro może nas tu nie być.
To tragiczne doświadczenie nie zamknęło mnie w kręgu cierpienia, ale pozwoliło sięgnąć do głębszych warstw ludzkiego życia. Zaczęłam więcej zastanawiać się nad wiecznością i w jej per-spektywie spoglądać na swoje życie. Myślę, że każdy człowiek, który przeżył jakąś tragedię – jeżeli prawidłowo ją przeżył – będzie podobnie patrzył na życie jak ja. Jeżeli zaś skoncentruje się na bólu i stracie, właściwie skaże siebie na śmierć za życia. Przecież nie da się normalnie funk-cjonować w ciągłym smutku i żałobie. Trzeba się podnieść i cieszyć z tego, co niesie ze sobą codzienność i dziękować za każdy nowy dzień. Dziękuję za rozmowę. Szczęść Boże.

[link widoczny dla zalogowanych]

anula

9 października 2008 - 0:01
Eleni: Kocham Polskę i Grecję
Nic miłości nie pokona. Tymi słowami kieruje się w życiu piosenkarka Eleni.

Eleni Dzokas
Eleni Dzokas (Tzokas), z domu Milopoulu, powszechnie znana jako Eleni, urodziła się w 1956 roku w Bielawie koło Wrocławia, jako dziewiąte dziecko w rodzinie greckich imigrantów. Mieszka na stałe w Poznaniu.

* Gdzie pani woli występować, w kościele czy na estradzie?

- To nie ma znaczenia. Koncert w kościele powoduje, że wszyscy jesteśmy bardziej skupieni. Jest to szczególne miejsce, które trzeba uszanować. Koncerty plenerowe sprawiają, że ludzie są bardziej swobodni. Po kilku piosenkach tak się wyluzują, że tańczą, śpiewają.

* Czy miejsce koncertu jest związane ze zmianą repertuaru?

- Jest tak, że w kościele nieco zmieniamy repertuar. Nie wszystkie moje piosenki nadają się do śpiewania w kościele. To wcale nie znaczy, że nie śpiewam w kościele swoich piosenek o życiu, o miłości.

* Czy na estradzie nie powinno być więcej tańca, na przykład greckiego, który bardzo lubią widzowie?

- Kiedyś w zespole była grupa taneczna. To oni prezentowali tańce greckie, w tym sławną zorbę. Teraz mamy nieco inny program, inny skład, inny repertuar.

*Bardziej kocha pani Polskę czy Grecję?

- No nie! Ja nie dzielę tak moich dwóch ojczyzn. Kocham obydwie ojczyzny, traktuję je podobnie. Bardzo dobrze się czuję w Polsce i w Grecji.

* Czy pani mąż, brat Kostasa Dzokasa, gitarzysty i menażera pani zespołu, jest też muzykiem?

- Mąż nie gra i nie śpiewa. Ma w Poznaniu własną firmę, studio nagrań i tym się zajmuje.

[link widoczny dla zalogowanych]

anula

Koncerty Eleni w Sydney

„Muzyka Twoje imię ma".... to tytuł DVD z koncertu, z okazji 25 -lecia Eleni.
Ten i kilka innych dysków można było kupić po koncertach Eleni, bo miniony weekend w Sydney i Wollongong upłynął właśnie pod znakiem jej muzyki.
Pamiętam Eleni z Polski jak przez mgłę, ale greckie elementy w jej piosenkach sprawiają, że łatwo „wpadają one w ucho" i jakoś same się zapamiętują. To zresztą zauważyła na koncertach sama piosenkarka.

Powiedziała, że miło jej słyszeć, że publiczność tak dobrze pamięta słowa. Nie wiem, czy to dzięki słońcu, które prześwieca z jej piosenek, czy to dlatego, że są głównie o miłości, one same niemalże się śpiewają.
Eleni przyznała, że stara się zawsze być po słonecznej stronie życia, chociaż w życiu jest mnóstwo cieni. A o miłości śpiewa, bo czyż miłość nie jest najważniejsza? Każdy chce kochać i być kochanym...

W Australii bardzo jej się podoba, a Hobart to już zupełna Grecja! Cieszy się, że tyle osób przychodzi na jej koncerty, i że jest znana tak daleko od Polski.

Śpiewała też kilka greckich piosenek, napisanych głównie przez Kostasa - jej menadżera, a prywatnie szwagra. Swoje koncerty kończyła "Barką", ulubioną piosenką papieża Jana Pawła II, śpiewaliśmy ją zresztą wszyscy razem.

Eleni urodziła się w Polsce w rodzinie greckiej, więc życie emigranta jest jej dobrze znane. Opowiadała, że na jej koncerty w Australii przychodzą czasami Grecy, ale ona śpiewa głównie dla nas, Polakow. Czujmy się więc wyróżnieni, zwłaszcza, że każdy wyniósł z koncertu trochę słońca i dobra w sercu, bo tym właśnie emanowała Eleni.

Wiadomość nadesłała: sympatyczka greckiej muzyki

W Sydney koncert odbył się w Klubie Polskim Ashfield
w niedzielę 19.10.08r.
organizatorką koncertów była p. Maria Rosiak

A oto, co napisał autor zamieszczonych tu fotografii - Tomek Koprowski:

Po koncercie w Ashfield, artysci pojechali do greckiego klubu NOSTOS gdzie szampańska zabawa (co widać na załączonych fotografiach) zakonczyla sie w poznych godzinach nocnych!

Eleni w towarzystwie dobrze nam znanych, bo biorących czynny udział w życiu sydnejskiej Polonii, lokalnych Grekow Kosty i Janisa (urodzonych w Polsce) dala popis swojej wokalistyki spiewajac tradycyjne greckie piesni, czym podbila serca slychaczy.

Muzyce i tancom nie bylo konca...

Foto: Tomek Koprowski

[link widoczny dla zalogowanych]

zbyszekpiotr

tygodnik "Niedziela" nr 29. 17.07.2011 str. 22 - wywiad z Eleni. Bardzo ciekawy. Polecam Waszej uwadze.
str. 22-23 :: spotkanie z Eleni

Śpiewając, niesie pocieszenie chorym i smutnym

Z Eleni Tzoką – słynną wokalistką – rozmawia Monika Hyla

Bez pomagania drugiemu człowiekowi każdy z nas byłby z pewnością uboższy

solitudine

Daria_M

Witajcie Kochani Very Happy

Wprawdzie miałam pewien dylemat gdzie umieścić poniższą informacje, ale umieściłam ją w zakładkach – jak wdać- WYWIADY. Pozdrawiam serdecznie i cieplutko, życzę miłego słuchania audycji i wywiadu z NASZĄ KOCHANĄ ELENI.
Wywiad ten ma się odbyć jutro a więc : 22.12.2011 r o godzinie 21;10 podczas trwania audycji „Gwiazdy z winylowych płyt” w RADIU KATOWICE- oto link do radia [link widoczny dla zalogowanych]
Poniżej troszkę więcej informacji o audycji i samej tematyce wywiadu z ELENI.
POZDRAWIAM CIEPLUTKO Daria Very Happy

„W tym przedświątecznym wydaniu audycji, na prośbę słuchaczy śpiewać bedą:Maria Koterbska,Violetta Villas, Zdzisława Sośnicka,Irena Jarocka,Henryk hr.Rostworowski i Czesław Niemen. W drugiej części audycji będziemy wspominać z Eleni mijający rok i mówić o Świętach Bożego Narodzenia i Nowym 2012 Roku. Rozpoczniemy też kolędowanie słuchając tych pięknych pieśni w wykonaniu naszego gościa…”- cytat ze strony RADIO KATOWICE

zbyszekpiotr · Wysłany: Pią 16:22, 23 Mar 2012 Temat postu:

Eleni : Zostawić ślad w sercach ludzi, publikacja ozdobiona fotografiami naszej ulubienicy autorstwa Izy Wojdak ukazała się w gazecie " Świat i ludzie " nr 12 z dnia 22 .03.12r.

Daria_M · Wysłany: Pią 16:55, 23 Mar 2012 Temat postu:

TO pora zacząć poszukiwać tego wydania gazety Wink

Poniżej link do wzmianki o Eleni na stronie [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Bużka Smile

solitudine

Wypowiedź Eleni przed koncertem w Bartoszycach 28.04.2012

[link widoczny dla zalogowanych]

Gość · Gość

Nie wiem dlaczego , link sie nie otwiera z wypowiedzią Eleni Sad

Pozdrawiam

solitudine

Witam, niestety nie wiem dlaczego ten link nie działa. Innym rozwiązaniem jest wpisanie w Googlach: "Eleni dla radia Bartoszyce".

pozdrawiam
Asia

solitudine

Artykuł z dwumiesięcznika "Salwator":

[link widoczny dla zalogowanych]

miłego czytania Smile

zbyszekpiotr

"Kobieta i życie " poleca miesięcznik "Prawdziwe historie" nr 6/2012 ( choć data ważności na20.06 br to jeszcze dziś udało mi się kupić) str 14-15 materiał o Eleni.

Daria_M

Wywiad z Eleni przed koncertem na Greenpoincie

Kiedy ostatni raz była pani w Stanach?

– Mój ostatni pobyt w Ameryce miał miejsce w 2009 roku. Dzięki agencji artystycznej Krzysztofa Zakręty – Christopher Entertainment, tym razem mamy możliwość regularnych spotkań z Polonią nie tylko w Nowym Jorku, czy Chicago. Obecnie trasa koncertowa obejmuje wiele miast Ameryki i Kanady: od Florydy po Seattle, od Bostonu po Las Vegas. Zawsze cieszę się na spotkania z publicznością w Nowym Jorku. Również z wielkim entuzjazmem jestem przyjmowana w mniejszych miejscowościach. Co mnie bardzo cieszy.

Czy ma pani jakieś anegdoty, wspomnienia związane z poprzednimi koncertami?

– Wszystkie przyjazdy i spotkania z Polonią były dla mnie miłą przygodą. Mam wiele wspomnień, poznałam wielu ciekawych ludzi, z którymi do dzisiaj utrzymuję kontakt. Na trasach koncertowych zdarzały się rożne sytuacje, które rozśmieszały mnie do łez ale nie sposób opisać je w paru zdaniach. Spotkania z publicznością są dla mnie źródłem dobrej energii. Zawsze jednak muszę tłumaczyć, że ten brodaty muzyk obok mnie to nie mój mąż, ale brat męża.

Na czym polega specyfika polonijnej publiczności i czym różni się od tej w Polsce?

– Publiczność polonijna, która przychodzi na moje koncerty, jest wspaniała i niczym się nie różni od moich fanów w Polsce. Mam zawsze uczucie dużej więzi emocjonalnej z publicznością. Wydaje mi się, że znamy się bardzo dobrze i rozumiemy ten świat podobnie.

Czy są w Nowym Jorku jakieś miejsca, które lubi pani najbardziej?

– Dla mnie wyjątkowym miejscem w Nowym Jorku jest Manhattan, na którym dobrze się czuję, choć wydawałoby się, że takie wielkie miasto może przytłaczać. Jednak inność tego miejsca ma swój urok, który za każdym moim kolejnym pobytem mnie zadziwia.

Lubi pani takie wielkie aglomeracje?

– Nie ukrywam, że wolę mniejsze miasteczka. Są one urocze, każdy się w nich zna, każdy pozdrawia się. Problemy wielkiego świata wydają się też w nich mniejsze i życie płynie dużo wolniej.

Pani przyjaciele mówią o pani „Misjonarka miłości”, może pani rozwinąć tę myśl? Czym dla pani jest miłość w życiu i czy jest ona ważna?

– W życiu każdego człowieka miłość odgrywa ważną rolę, nadaje życiu sens, jest fundamentem, na którym budujemy nasze życie i dlatego tak wiele o miłości, nadziei w moich piosenkach. Śpiewanie to dla mnie rodzaj modlitwy. Podkreślam wtedy pewne słowa i chcę, żeby ludzie odczuli to, o czym opowiadam. To często są też problemy innych. Przez piosenkę można wiele zrobić. Staje się ona drogowskazem, podpowiada, jak postępować, co jest najważniejsze, co robić. A ponieważ sama otrzymałam dużo miłości i ciepła w domu rodzinnym, to temat ten jest obecny w moich utworach. W życiu staram się pomagać innym ludziom, to przynosi mi dużo satysfakcji. Wspomaganie innych w potrzebie to też forma miłości i jest ona ważna, a może najważniejsza.

Wygląda pani na osobę szczęśliwą. Czym dla pani jest szczęście? Czy sądzi pani, że można być szczęśliwym mimo bolesnych rozstań, doświadczanych trudów, tragedii i cierpień?

– Pogodzenie się z wolą Bożą pomaga przetrwać trudne i bolesne chwile. Każde cierpienie ma sens, rozwija duchowo, uczy miłości i przebaczenia. Po stracie mojej jedynej córki Afrodyty wiara pomogła mi przetrwać te bardzo trudne i bolesne chwile. Przebaczenie jest najtrudniejszą miłością, pozwala wyzbyć się negatywnych emocji, które są niszczące. Jedynie dobrem możemy pokonać zło. Dzięki temu, że przebaczyłam odzyskałam pokój w sercu.

Czy artystom obecnym na rynku muzycznym od lat działa się dziś łatwiej niż 15-20 lat temu?

– Początki mojego śpiewania wiążą się z greckim zespołem Prometheus, publiczność wspaniale odbierała muzykę grecką. Pierwsza płyta „Po słonecznej stronie życia” wydana w 1977 r. W swoim dorobku mam 15 płyt długogrających, w tym 7 otrzymało miano złotych i dwie platynowe. To dzięki mojej wspaniałej publiczności nadal jestem obecna na rynku muzycznym mimo zmieniającej się mody. Nie analizuję czy było łatwiej czy trudniej, po prostu pracuję i staram się spotykać z moją publicznością na koncertach. Otrzymuję wiele listów od ludzi starszych, młodych, od dzieci z podziękowaniem za piosenki, są też często prośby o autograf, o dobrą radę w rozwiązywaniu trudnych problemów życiowych.

Czy czując oddech młodszej konkurencji na plecach, artystka taka jak pani może pracować w spokoju? Taka sytuacja przeszkadza, czy też raczej mobilizuje?

– Bardzo lubię młodych ambitnych wykonawców i nikogo nie traktuję jako konkurencję. Ja mam swoje credo artystyczne i go nie zmienię.

Na jakie przeboje w pani wykonaniu może liczyć Polonia, która przyjdzie na koncerty?

– Zaśpiewam tradycyjnie moje stare przeboje, piosenki z najnowszej płyty, którą niedawno nagrałam oraz piosenki greckie. Serdecznie wszystkich zapraszam na moje koncerty.

Dziękujemy za rozmowę:

Agnieszka Granatowska, Marta Rawicz

Źródło; [link widoczny dla zalogowanych]

Miłej lekturki Smile

solitudine

Wywiad w "Zwierciadle" nr 9 (2003)/2013.

[link widoczny dla zalogowanych]
____________________________________________________________

[link widoczny dla zalogowanych]
____________________________________________________________

[link widoczny dla zalogowanych]
____________________________________________________________

[link widoczny dla zalogowanych]